Nu was daar Ruud. Hij was zelf zwaar spastisch en zag met lede ogen aan welke kant ik op ging. Op een dag belde hij op. Of ik even kon langskomen, dan had hij wat voor mij. Even langskomen was geen probleem, want zoals altijd stond mijn moeder met de auto klaar. Eenmaal bij Ruud wees hij met een wiebelende hand naar de straat.
“Kijk, dat is de bolide. Die mag je lenen”.
Verbaasd volg ik zijn blik en zie een ding met wielen. Het lijkt niet op iets wat ik ooit eerder heb gezien. Het glimt, stinkt naar benzine en olie en er zit een stoel op. Het is een haast antieke invalidewagen. Hij geeft mij de sleutel zodat ik een proefritje kan maken. Al na een paar honderd meter valt de bolide stil. Hij start niet meer en met wat hulp van omstanders kom ik weer terug. Dit was een voorbode van wat er komen zou.
De weken die volgen zijn een ware ontdekkingstocht. Ik kan er zelf op uit wanneer ik maar wil. De bolide braakt rook en laat fietsers en honden schrikken met zijn lawaai. Ik kan nooit mijn lachen inhouden als weer een hond zijn baasje de berm in sleept! Jawel, ik laat de wereld in consternatie achter mij. Maar langzamerhand ontdek ik de echte redenen waarom ik de bolide mag lenen. Hij houdt er te pas en vooral te onpas mee op. De ketting loopt er af, de motor start niet, de bobine valt er af en op een nacht is hij na een feest gestolen. En elke keer de vraag: “wat nu?”.
Het is enorm improviseren, omstanders om hulp vragen, ter plekke een aanhanger regelen en de buurman bellen (heeft een auto met trekhaak), en elke keer weer organiseren dat ik thuiskom. Plotseling is er niemand die mij beschermt of die het wel voor mij oplost. Sterker nog, de bolide heeft een zadel voor een passagier. Ineens heb ik niet alleen maar zelf het stuur in handen, nu ben ik opeens verantwoordelijk voor vrienden of familie die achterop springt.
Langzamerhand stap ik terug van de rand van de valkkuil: wat ik doe telt!
Nu ben ik al lang geen 18 meer. Maar soms denk ik wel eens, hoe zou alles gelopen zijn als Ruud mij niet in het diepe had gegooid? En ook hoe enorm belangrijk het is om verantwoordelijk te zijn voor jezelf en voor anderen. En hoe moeilijk het is om dat te leren als je al zo jong gehandicapt raakt.