Zo’n oud vliegveld heeft een groot voordeel, het is een grote vlakte waar je met de rolstoel overal kan komen. Geen stoepen, trapjes of ander ongerief. Op een gegeven moment raken we aan de praat met een keurige heer. Hij blijkt geen bezoeker te zijn maar is de Chief Safety Officer van de show. Er zal zo meteen een straaljager worden gestart. Of we dat goed willen zien? Zo vraagt hij. Vanwege het vele publiek kan dat wat lastig zijn voor mij. Nou daar hebben we wel oren naar. Hij neemt ons mee door het publiek, doet het hek langs de startbaan open en voor we het weten staan we op de startbaan zelf. Schuin voor ons staat een straaljager warm te draaien. Achter ons is een grasstrook en daarachter staat het andere publiek. Ik vraag voor de zekerheid nog of we hier wel kunnen blijven staan. Ja hoor, geen probleem.
De straaljager zal vol gas geven, vaart maken en dan weer afremmen. De mannen die helpen met het startklaar maken zijn klaar en gaan plat in het gras liggen. Dit is een slecht voorteken, vooral omdat wij nog dichterbij staan. Maar de safety officer maakt zich geen zorgen. Dan gaat het van start en het lawaai is onvoorstelbaar. Nog net op tijd kan ik mijn oren dichthouden met mijn handen. Nou ja, ik kan in elk geval nog kijken naar het spektakel. Op dat moment slaan de vlammen uit de motoren en zet het vliegtuig zich in beweging. Door een orkaan van zand en grit worden we gezandstraald. Ik doe de ogen dicht en met de handen op de oren voel ik hoe het heerlijk warm wordt en stinkt naar de kerosine. Als even later de orkaan gaat liggen doe ik mijn ogen weer open. Tot mijn verbazing kijk ik nu recht naar het publiek en de safety officer staat ineens meters verderop. Het duurt een paar seconden voor ik het door heb: door het vliegtuig ben ik weggeblazen en heb een paar pirouettes gedraaid. Soms kan je ook een iets te goede plek krijgen.