Met de auto als anti-corona-jas rij ik de polder in. In de verte zie ik de dijk en bedenk dat het uitzicht vanaf de dijk wel mooi moet zijn. De dijk blijkt daar mooi breed, maar is helaas versperd met allerlei machines. Ik draai dus een rondje op het gras en wil weer wegrijden.
Er ligt echter een grote plas water op mijn pad. Te laat zie ik dat het een flinke modderpoel is. Er zit maar een ding op: verdergaan. Ik ben al bijna aan de overkant als ik de voorwielen voel wegzinken en dan sta ik stil in een zee van modder.
Ik kan in mijn rolstoel de auto niet uit vanwege de diepe blubber om mij heen. Nog geen meter sta ik van het verlossende asfalt. Maar het zou net zo goed op de maan kunnen liggen, ik kan er niet komen.
Reddende engel
Binnen vijf minuten stopt er een auto. Of ik hulp nodig heb? Een minuutje of tien later sta ik weer op het droge. Dat ging makkelijker en sneller dan ik had durven hopen.
Terwijl ik verder rijd bedenk ik hoe vaak ik al spontaan ben geholpen door toevallige voorbijgangers. Er zijn op allerlei momenten zo maar mensen opgedoken die mij steile hellingen hebben opgeduwd en trappen hebben opgesjouwd.
Ooit sprong er op een station waar ik het andere perron niet kon bereiken, een groep punks op die mij over de sporen naar de overkant droegen. Niet helemaal verantwoord maar wel lekker snel. Soms gaan deze dingen niet vanzelf, maar mijn ervaring is dat je altijd kan vragen om hulp.
De modderpoel
Er zijn ook allerlei instanties in het leven geroepen om mensen die dat nodig hebben te helpen. Het verschil met de spontane acties van voorbijgangers is dan echter heel groot.
Waar een voorbijganger meteen het probleem constateert en een oplossing bedenkt gaan de meeste instanties uit van een diep wantrouwen. Systemen worden opgetuigd, procedures bedacht en adviesinstanties ingericht. Dan moeten er natuurlijk ook nog controleurs en handhavers worden aangenomen. Een enorm duur en complex geheel dat er van uitgaat dat je een fraudeur bent.
Wat dat betreft zijn de belastingdienst, het CBR en de meeste indicatieorganen van de Wmo hetzelfde. Het interessante is dat deze houding fraude niet tegengaat. Dit kost ons allemaal miljoenen, eerst aan procedures en controles en dan aan de fraude.
En wat is het antwoord van de politiek? Simpel, dat is namelijk het antwoord van altijd: meer regels, procedures en controles.
Wat zou ik doen als ik het voor het zeggen had? Mijn idee zou zijn om het zo eenvoudig mogelijk te maken. Vooral simpele procedures zouden veel helpen. En minder wantrouwen.
Wil je bijvoorbeeld je rijbewijs verlengen en weet je al dat er een rijtest nodig is? Sla dan de hele formulierenwinkel over en plan meteen een afspraak. Het lijkt wel of we met onze administraties en controles ook in een modderpoel vastzitten.
