Ik had dan wel gestudeerd in Amsterdam, maar ik woonde tijdens deze periode in Haarlem. Als kleine jongen, opgroeiend in Heemstede, ging er een wereld voor mij open als ik een dagje uit ging naar de grote stad Amsterdam. Net na mijn afstuderen kwam er een mogelijkheid om te verhuizen naar Mokum. Deze mogelijkheid pakte ik dan ook met beide handen aan. In gedachten ook dat een kans op een baan in Amsterdam groter was. Na een aantal weken wonen in Amsterdam zie je ook de voordelen van deze stad. Het openbaar vervoer. Met de rolstoel heb je gewoon de mogelijk om de tram, metro en bus te nemen. Dit kende ik niet in Haarlem.
Openbaar vervoer voor iedereen?
Mijn eerste baan was bij Publicis. Een communicatiebureau in Zuid, vlakbij het Hilton Hotel. Ik reisde met de tram. Dat was in 2010 nog nieuw voor de tramconducteurs. Het kwam voor dat ik geweigerd werd en ik wilde soms ook niet te lang in discussie gaan. Anders moesten de passagiers ook zolang wachten. Een volgende tram kwam toch 6 minuten later en die conducteur kon geheel anders reageren. Na dat ik een aantal keer geweigerd was, besloot ik toch hierover een mail te sturen naar het GVB. Zij waren heel duidelijk. Het openbaar vervoer is voor iedereen. Ze mochten mij niet weigeren. Ze adviseerde om hun mail uit te printen en te laten lezen als bewijs. Het liep toen beter.
Meedoen in samenleving is normaal
Een paar jaar later werkte ik voor Telfort. Met de buschauffeurs ging het in het begin hetzelfde, maar op een gegeven moment kende de chauffeurs mij en bouwde ik een band met hun op. Uiteindelijk is toegankelijkheid namelijk iets dat we samen doen. Als de rest van de samenleving er open voor staat, kun je bereiken dat iedereen ook meedoet met de samenleving. Niemand verandert iets als hij/zij er niet vanaf weten. De eerste keer dat ik de tram of bus in wilde vragen mensen zich af wat komt hij doen. Als je het vaker doet, dan weten mensen het en is het natuurlijk.
Zo is het ook met winkeliers of barmannen. Als zij weten dat iemand in een rolstoel hun winkel in wil of hun café wil bezoeken dan gaan ze ervoor zorgen dat er een plank komt om binnen te komen. Wat is het mooi dat vorig jaar het VN-verdrag inzake rechten voor personen met een handicap (pdf) is geratificeerd. Alleen moeten wij, degene met een handicap, tonen dat we er zijn en ook meedoen in deze samenleving. Dan worden we ook gezien door de rest van de samenleving en kunnen er dingen veranderen.
Laat je zien!
Je ziet dit niet voor niets terug tijdens deze verkiezingen en de Amerikaanse verkiezingen van een paar maanden terug. Je trekt alleen maar op met mensen die ongeveer het zelfde denken, die dezelfde hobby’s hebben, die naar de zelfde cafés gaan en dezelfde sociale activiteiten hebben. Zelfs Facebook gebruikt algoritmes waardoor je alleen berichten leest die jij interesseert. Misschien is hierdoor Trump de nieuwe president van Amerika geworden. Hetzelfde geldt voor mensen die nooit in contact gekomen zijn met mensen met een handicap. Dan heb je ook geen behoefte om voor verandering te zorgen. De oplossing is als gehandicapten naar buiten gaan en zich laten zien en spreken met mensen.
