Zelden goed nieuws over de NS: in elkaar getramde conducteurs, gekken op de rails en iedereen zit met zijn mobiel te klooien. Ik ook. Op de fotostand speur ik naar graffiti langs het spoor.
Explosies van kleur te snel voor mijn sluitertijd
“Waar maak je foto’s van?” vraagt mijn reisgenote.
“Gráffiti…”, mompel ik.
“Wat?”
“Gráffiti…”
“O Graffíti”, verbetert ze, terwijl ze haar hond op de grond probeert te houden.
Besmuikt kijk ik om me heen. Twee lachende ogen aan de overkant van het gangpad vangen de mijne.
“Waar maakt u foto’s van?”, vraagt de bijbehorende veertiger.
“Graffiti.”
“Waarom doet u dat?” Zijn wenkbrauwen schieten onder zijn zwarte muts,” vindt u het mooi?”
“Geweldig! Ik ben niet dol op tags maar voor een peace rijd ik om.”
“U kent de termen?”
“Ik heb er een boek over: Wall and peace.”
“O dan kent u de dvd ook!”
”EXIT through the giftshop!”, juichen we gelijktijdig.
“Ik wil nog eens met mijn schoonzoon stokstaartjes spuiten met een sjabloon á la Banksy, maar ik zag de krantenkoppen al voor me: Grootmoeder en jonge vader opgepakt wegens vandalisme. Weet je dat je daar 500 euro boete voor kan krijgen?”
“Een vriend van me heeft een boete gekregen van een tón!”, fluistert hij voorover gebogen.
“Wat heeft hij gedaan!”
“Een hele trein…”
“Ze hadden hem er een ton voor moeten betalen…”
De trein mindert vaart, mijn nieuw verworven vriend staat op, buigt zich over me heen en legt zijn hand op mijn schouder: “Het is nooit te laat…succes!”
Ik verberg mijn van Parkinson trillende hand in mijn zak, terwijl mijn mondhoeken zich optrekken aan mijn oren beaam ik:
“Ja, het is nooit te laat.”
