Zoals vaak in mijn leven roep ik gauw: “Ow dat doe ik wel even, ow ik ga wel mee hoor”, en (mijn favoriet) “haha wat jij kunt kan ik ook” ;-). Zo ging dit ook toen ik hoorde dat mijn broertje zich had opgegeven voor de Nacht van de Vluchteling. Een tocht van 40 kilometer, beginnend op de Erasmusbrug in Rotterdam en finishend op de Grote Markt in Den Haag. Er was één klein technisch probleempje met de 40 kilometer. Mijn elektrische rolstoel (Permobil C500) kon maar 30 kilometer! Ik besloot om 10 kilometer later aan te sluiten. Gelukkig voor mij was de eerste rustplek voor de wandelaars vlakbij huis, Schiebroek. Zaterdagnacht om 01.30 uur reed ik met mijn auto erheen. Daar wachten ik samen met mijn andere broertje op de ruim 2800 wandelaars uit Rotterdam. Met het ene broertje begon ik vervolgens aan de wandeltocht terwijl mijn ander broertje mijn auto meenam naar Den Haag.
Rolstoeltoegankelijk parcours?
Van tevoren heb ik niet uitgezocht of het parcours wel “rolstoeltoegankelijk” was en heb bewust ook geen contact gehad met de organisatie hierover. Waarom? Op het moment dat je echt moet vluchten heb je hier ook geen tijd voor. Je gaat gewoon en je ziet wel. Ik had geen idee wat ik onderweg tegen zou komen. Langs de kassen in Oude Leede kwam ik mensen tegen die mij bewonderden om mijn deelname, in Delft verbazing maar ook behulpzame lopers die mij met rolstoel en al de stoep op hebben getild vanwege een opengebroken straat. In Rijswijk werd ik applaudisserend en met enthousiasme ontvangen.
Hoe ver kom je als je minder mobiel bent?
Hoe dichterbij de finish we kwamen, hoe meer vragen er ronddwaalden in mijn hoofd. Wat maken vluchtelingen onderweg mee? In werkelijkheid komt mijn verbeelding waarschijnlijk niet eens in de buurt. Hoe in (vul eigen god/overtuiging in) doen mensen dit wanneer ze ziek, zwanger, oud of kleine kinderen hebben? Maar vooral: hoe sla je op de vlucht wanneer je minder mobiel bent? Hoe ver kom je? Hoe wordt er vanuit de groep op je gereageerd? Ben je dan ook welkom of ziet men je als een blok aan hun been? Hoe ver gaan je naasten en geliefden om je veilig te houden, je te beschermen en je te verzorgen? Want je hebt hulp nodig, zelf kun je niet vooruitkomen. Je bent overgeleverd aan anderen. Letterlijk. Jouw leven ligt in de keuzes die zij die je liefhebben voor je maken.
En dan die laatste 2 kilometer…
10 kilometer voor de finish zie ik mijn acculampje knipperen en grapte tegen mijn broertje dat hij mij de laatste kilometers moet gaan duwen. Bij nog 5 kilometer voordat we zouden aankomen op de Grote Markt begint mijn rolstoel langzamer te rijden. Bij de laatste 2 kilometers heeft mijn broertje mij echt af en toe moeten duwen want we gingen inmiddels niet zo hard meer. Om exact 07.00 uur duwt hij mij over de gele loper. Daar werden we hartelijk onthaald en zelfs omhelsd. We waren als één van de eersten binnen, ik met mijn rolstoel en mijn broertje (die ook nog eens mee deed aan de ramadan) hadden ruim 2.800 wandelaars achter ons gelaten.
Wees veilig
In de auto onderweg naar huis werd ik overvallen door allerlei emoties. Ik vraag me af hoe jij je als vluchteling voelt? Machteloos? Ben je boos op de wereld die je in de steek heeft gelaten of kun je nog kracht putten uit de liefde van jouw god en liefde van diegene die jou draagt, soms uren, dagen al dan niet weken en maanden. Voel jij je weleens schuldig over het feit dat je er bent omdat de ander je op handen draagt? Misschien soms wel over de grond moet slepen, onder hekken door moet trekken en je over boomstronken moet tillen. Wat denk je dan op dat moment? Laat mij maar doodgaan en kies voor jezelf. Houd jij dan zoveel van die ander dat jij die keus kunt maken, ook al weet je dat zij die je liefhebben je beloven je te brengen naar waar zij gaan, altijd en onvoorwaardelijk. Vandaag heb ik heel eventjes mogen voelen wat jij hebt gevoeld, hebt gedacht, waar jij om hebt moeten huilen. Waar je ook bent, ik hoop dat je veilig aankomt, misschien met kleerscheuren en ervaringen rijker. Op een dag zal dat je grootste bezit zijn. Wees veilig. Alsjeblieft!
Vandaag zeg ik tegen mezelf: wees dankbaar voor alles wat er wel is, de liefde die we soms voor vanzelfsprekend aanzien. De middelen die wij tot onze beschikking hebben om echt te kunnen leven. Vandaag ga ik met een ander gevoel verder met mijn leven, waar jij lief medemens voor mij altijd in mijn achterhoofd aanwezig zult zijn.
Meer over de Nacht van de Vluchteling lees op deze website.
