Leven met zijwielen

“Wat vind je ervan?”, vraagt ze, terwijl ze zich over het frame buigt, “Vijf tientjes …nieuwe bandjes eronder…”
“De laatste keer dat je fietste was met mij voorop in een mandje… naar de bollenvelden. Geslipt in de tramrails…”, denk ik. Ik wil haar plezier niet bederven, dus ik zwijg hoorbaar over dat half jaar in het gips achter de cyclamen.
“Ja,”, zegt ze, alsof ze mijn gedachten leest, “maar kijk nou! Hier! Heeft de fietsenmaker eronder gezet voor een tientje.”
Zijwielen… Ik zegt niet “Dat is voor kleuters.”, maar: “Mooi hoor…”

Een paar dagen later zie ik haar fietsen op de dijk.”De Koningin van Moordrechts dreven.”
Neus in de wind, haren wapperend als vloeibaar zilver.
Een auto blijft respectvol achter haar rijden.

De tijd is vergleden en nu ben ik toe aan zijwielen.
Ik google, maak proefritten, check mijn spaarrekening.
Een driewielfiets of een winterjas en een zomervakantie…
Een driewielfiets of winterbanden en een abonnement op het zwembad…

Terwijl ik mijn laptop dichtklap, zucht ik:
“Leefde die aardige fietsenmaker nog maar.”