Nicole
Geschreven
op 2 december 2016
Leestijd: 5 minuten
0 reactie(s) | Plaats een reactie
Al schuifelend lukt het me om thuis te komen. Met tussenpauzes, want ja, met veel pijn in je donder moet je regelmatig zitten en uitrusten. Goed. Je zult je nu wel afvragen wat ik gedaan heb? Nou, eigenlijk is het best simpel en niet eens zo spannend!
Enige tijd geleden zijn we weer begonnen met dansen (lees: salsa). Want, dat is goed voor je. Vind ik tenminste. Lang voordat ik ziek werd, was dit best wel een dingetje voor me – dat dansen. Jarenlang ook niet meer gedanst of weinig. Ik sta overigens nog steeds op met timba muziek en ik val er vaak mee in slaap.
Vele festivals en concerten heb ik al mogen bezoeken, vaak vooraan staand zodat ik bijvoorbeeld de spetters uit de trompet van Alexander Abreu heb kunnen opvangen. Of achteraan of aan de zijkant zodat er gedanst kan worden. Dansles in Cuba. Ga zo maar even door. Een hobby of een passie… Is er verschil?
Dat ik nooit geweldig zal salsa dansen, dat weet ik. Als je diep in mijn hart kijkt zou ik dit wel willen. Zo vol passie en overgave kunnen dansen, net zoals de Cubanen in het filmpje hieronder. Hier hebben we ooit eens les van gekregen! Hoe geweldig is dat!
Als er nu door je dansdocent tegen je gezegd wordt dat je de muziek moet voelen en het ritme moet leren vinden…Dat doet erg veel pijn. Iets wat je voorheen zo ontzettend leuk vond, of eigenlijk nog steeds vind en je dit niet meer kunt. Gewoonweg niet meer kunnen. In je hoofd voel je het ritme wel, alleen het is niet meer zichtbaar voor de buitenwereld.
Opeens kan je iets niet meer, alsof er een knop is omgezet. Je lichaam luistert gewoonweg niet meer naar je. Ritme, coördinatie – wat is dat? Eerst raak je compleet in de war, om vervolgens heel erg boos te worden. Op jezelf. Wat sta je nou als een bezopen idioot te stuntelen zeg?
Hoe gemeen is het van de grote boze MS (Multiple Sclerose) om dit van me af te pakken! Ik schaam me omdat ik niet met de groep mee kan komen. De warming-up van de les vind ik vreselijk! Gelukkig veer ik weer een beetje op tijdens Rueda de Casino. Dat gaat tenminste nog een klein beetje. Redelijk.
Iedere les weer krijg ik spijt dat ik hier aan ben begonnen. Zou ik ooit nog eens ‘normaal’ kunnen dansen? Ik wilde zo graag weer dansen. Maar het doet zo veel pijn. Letterlijk en figuurlijk. De lessen zijn zo pijnlijk leuk. Dansen is, voor mij althans, gewoon genieten. In mijn eigen tempo weliswaar. Is het het allemaal wel waard?
Vragen en gedachten die nu boven komen drijven , waar je eerder nooit mee te maken hebt gehad. Een gekke gewaarwording. Echt, tegenwoordig lijkt het wel alsof ik over alles minstens tien keer moet nadenken! ‘Vroeger’ ging je gewoon dansen. Niets moeilijks aan.
Hoe nu dan? Zul je je afvragen. Stop je er mee of ga je door? Ik kan je vertellen dat ik iedere week braaf sta te klooien. O nee, dat noemen ze salsa dansen. Niet klooien.
In de les en thuis. Thuis oefenen, met mijn oldskool tel-cd. Ja, salseros – ik heb ‘m ver weggestopt, achteraan in de kast gevonden! In ieder geval gaan we door totdat de cursus afgelopen is. Dan ga ik verder nadenken wat ik ga doen. Wat verstandig is.
Als je ziet hoe ver ik weer ben opgekrabbeld na het niet meer kunnen zien of nagenoeg niet meer kunnen lopen – dan denk ik bij mezelf: geniet er nog even van. Nu kan het nog, al is het niet helemaal naar je wens. Train die grijze massa met witte vlekken. Ga lekker genieten van dat salsa dansen en focus je op wat je nog wel kunt. Over enige tijd kun je misschien veel minder.
Dus. De voorlopige status. Iedere week frustreer ik mijzelf weer opnieuw als simpele pasjes niet lukken. Of een bepaalde houding. Ik word er gek van! Toch doe ik het vrijwillig en met heel veel liefde. Want de MS heeft mij al zo veel afgepakt – dit mag nog even niet van me afgepakt worden! Dikke vinger voor de MS, want dit miepie gaat gewoon nog even door met klooien! Puh. Al kan ik maar één dansje doen, dan ben ik gelukkig.
Deze blog is eerder gepubliceerd op Nicole's persoonlijk blog; maar die site bestaat niet meer.