Meestal heb ik dat alleen als ik In de spiegel kijk. Maar vandaag schrok ik toch op een andere manier enorm van mezelf. Dit weekend woon ik precies een jaar in het mooie Utrecht. Je zou denken dat ik na een jaar toch gesetteld zou moeten zijn in deze toffe stad. Maar alhoewel ik oorspronkelijk uit het westen kom, vind ik het toch behoorlijk Ingewikkeld na 34 jaar in het Oosten.
Fokus
Ik woon Fokus. Dat is zoals de meeste weten 24 uur hulp op afroep bij alle dingen die je lichamelijk niet zelf kan. Je runt je eigen huishouden, betaalt je eigen huur, bent verder geheel zelfstandig en voert je eigen regie.
Helaas had ik vandaag niet de regie over mijn eigen gedachten. En ik moet eerlijk zeggen, ik schaam me rot!
Veel onbekenden
Ik ben (eigenlijk veel te) vaak verhuisd in mijn leven, ook binnen Fokus. Maar het is hier wel anders. Natuurlijk is het concept van Fokus landelijk overal hetzelfde. Maar het lijkt hier wel sneller, ietsje harder, voor nu nog iets minder vertrouwd met mensen van de ADL, minder gemoedelijk, andere communicatie tussen cliënt en management en veel uitzendkrachten en zzp'ers op de werkvloer. De laatste twee vaak onaangekondigd dus veel onbekenden aan je lijf en aan je bed. Totaal geen probleem dit alles, niks mis mee maar wel als je niet zo lekker in je vel zit. En stiekem ben ik toch meer Tukker geworden dan ik dacht. WENNEN DUS!
Steeds gekker
Vandaag moest ik best lang wachten op hulp voor dat ik m’n bed uit kon. En weer klonk er een onbekende stem in gang. Een vriendelijke meisjesstem, maar er was wat raars met die stem… Zij leek spastisch of misschien zelfs wel verstandelijk gehandicapt. “Jemig”, dacht ik, “waar is Fokus nou weer mee bezig? Het wordt hier steeds gekker. Straks moeten cliënten elkaar nog gaan helpen!”
Schop onder m,n kont
Een vrolijk hoofd kwam binnen. Ik wist me eerst geen houding te geven. Gaf dus mezelf een denkbeeldige schop onder mijn kont. Bij de scouting vroeger een inclusieve groep van mensen met en zonder beperking. Waar ik onze mede Scouter Nico van ken, hielpen we elkaar allemaal. Dat was ook nooit een probleem. Ik moest me dus niet aanstellen. Eenmaal over de schrik heen ging de ADL erg soepel en prettig. Ik kwam erachter dat Sam op haar tweede een hersenvliesontsteking heeft gekregen en daar haar langzame wat spastische stem aan over heeft gehouden. Verder is zij volgende maand afgestudeerd als verpleegkundige en dan heb je volgens mij HBO- niveau. We hebben gezellig gekletst. En de ADL voelde als in het Oosten. Iets meer afgestemd op het tempo van de cliënt. Vind je het gek dat ik me schaamde? Ik heb een enorme hekel aan mensen met vooroordelen. En nu had ik er zelf een. En dan nog wel over” mijn eigen doelgroep”. Te erg!
Dank je wel Sam voor deze wijze les!
