Sexual Healing volgt Evelien (53), een vrouw met cerebrale parese, in haar zoektocht naar intimiteit en zelfacceptatie. Met een mix van humor, kwetsbaarheid en doorzettingsvermogen begeeft ze zich in een wereld die voor veel mensen vanzelfsprekend is, maar voor haar een enorme uitdaging vormt. Ze bezoekt een seksshop, lacht om de ongemakkelijkheid van het moment en ervaart uiteindelijk intiem contact met seksverzorger Thomas.
Sexual Healing Doc
O nee niet alweer he?
Dat zou je kunnen denken en dat mag … Toch wil ik deze ervaring ook graag weer met je delen gewoon om dat ie leuk is. En mij weer opnieuw de ogen heeft geopend.
Lust of Liefde….. Deurklinken met handvatten of…….
Deurklinken met handvatten als geslachtsonderdelen en rode lampen. Niet the place to be op een gewone doordeweekse avond zou je denken. Toch was het stampvol in swingersclub Fun4Two in Moordrecht maar naar wat of wie waren ze nou het meest nieuwsgierig…?
Op dinsdag 25 maart presenteerde documentairemaker Elsbeth Fraanje en de Goudse Schouwburg hier de door Elsbeth gemaakte documentaire Sexual Healing. Swingersclub Fun4Two wordt ook wel de Efteling voor volwassenen genoemd. En dit keer was ik de attractie. Dat klinkt raar natuurlijk toch was het echt zo. De documentaire met mijn persoontje in de hoofdrol werd op deze bijzondere locatie gedraaid in het kader van DOCLOC.
Wat is DOCLOC?
DOCLOC programmeert de beste documentaires op verrassende locaties in Gouda en combineert dit met spannende contextprogramma’s die prikkelen en je verder laten kijken.
Nou dat is toch iets minder raar dus, dat ik de attractie was. Met de vertoning van de documentaire was deze plek ineens wel the place to be.
Ik ben dol op mensen prikkelen. En hoop altijd dat mensen verder kijken dan hun neus lang is. En ga graag in discussie meestal niet over mezelf. Maar daar ontkom je niet aan als je je door Elsbeth Fraanje laat portretteren over je seksualiteit en intimiteit. En hoe dat is als je, zoals ik, rollend door het leven gaat.
Dan duik je ook nog in haar woonplaats, of het dorpje wat eraan vastzit, samen in zo’n context programma. Dat deden we trouwens niet met zijn tweeën. Thomas mijn partner in crime deed ook mee.
Maar dan moet je met de billen bloot. Of eigenlijk moet je daarna pas aan de bak. Want die blote billen waren al gezien en had iemand anders al vastgelegd.
Publiek in tweetallen
Eerst vonden we dat het publiek aan de bak moest. Ze kregen, in tweetallen de opdracht om voor zichzelf in hun hoofd na te gaan wat ze die dag hadden gedaan. En tegelijkertijd hun buur met handschoenen aan aanraken. Ik deed natuurlijk ook mee en ik vond het geweldig om nou eens degene te zijn met de handschoen. Arme Jessica, behalve aanraken pakte ik haar stevig beet.
En bewoog haar arm, en waarschijnlijk per ongeluk ook de rest van haar lijf, alle kanten op. Best zielig. “Maar zo kon ze mijn ervaring goed invoelen". Daarna moesten we elkaar met echte aandacht aanraken dus helemaal gefocust. Bijzonder vonden Jessica en ik het om te merken dat je meteen een enorme connectie voelt als je dat doet. Terwijl je elkaar daarvoor nog niet kende.
Vragen stellen en antwoorden voor mezelf
Daarna mocht het publiek ons vragen stellen dat had ik natuurlijk al op verschillende plekken gedaan, want de film ging natuurlijk al de hele wereld over. Meestal zonder mij. Maar soms met mij. En dan is er zo’n gesprek. Toch deden we dit pas voor de tweede keer met z’n 3en. Dus toch weer spannend, maar erg leuk! Of het aan de locatie lag of aan het spel met de handschoenen? De sfeer en de vragen waren net iets anders. Gewoon omdat het daar kon en Iedereen dat voelde.
Steeds dezelfde vraag
Maar net als iedere keer komt altijd weer de vraag, waar sta je nu? En tot een aantal weken voor deze avond had ik daar geen antwoord op. Voor mijn gevoel moest dit stukje weer van mij worden, los van de documentaire. Dus had ik al 10 maanden geleden van iemand anders een contact gekregen om de verdere stap naar intimiteit, met een andere organisatie en dus met iemand anders in te zetten. Door een heleboel privéomstandigheden had ik dat nog niet gedaan. Ik deel mijn huis met een hele lieve huisgenoot. Houden van kent vele vormen. En was bang dat ik hem daarmee zou bezeren. Ook al kunnen wij dit pad niet samen op. Ieder mens heeft zo zijn eigen rugzakje.
Nu moet het er maar weer eens van komen
Elsbeth belde en vroeg me voor deze avond. Wat mensen zagen de documentaire. En daar waren goede gesprekken over. Dus ik dacht gekscherend: “Nu moet het er maar weer eens van komen. Ik moet die Mensen in die parenclub toch wat te vertellen hebben”. En nee, natuurlijk was dat niet de echte reden. Maar dat hielp wel. Ik belde die organisatie kreeg een formulier per mail. Met allemaal vragen om eens goed over na te denken. Als je dat doet zet je als het ware de poort naar jezelf en je vrouw-zijn weer opnieuw open. Dat is fijn.
Totdat er ineens een nieuwe onbekende vent aan je bed staat om je te helpen met ADL. Zonder dat je die ooit eerder hebt gezien. Ik lig altijd naakt in bed. Maar toen hij kwam had ik ineens de neiging om mijzelf te verstoppen. Raar, want ik word natuurlijk al heel lang door allerlei kerels uit bed geholpen. Dat is natuurlijk altijd een beetje ongemakkelijk. Behalve misschien in Enschede want daar kende ik iedereen al honderd jaar. Maar nu voor het eerst merkte ik, dat ik dat erg vervelend vond…
Openstellen?
Hebben meer mensen dat ineens? Het heeft dus helemaal niks te maken met mijn huisgenoot, de documentaire of zelfs misschien niet met degene die voor mij staat. Maar met mezelf. Ik heb er onbewust niks meegedaan, uit een soort zelfbescherming? Kan ik mij, omdat ik afhankelijk ben van zorg, dan nooit meer openstellen? Hoe doen andere mensen dat?
Ik deelde dat verhaal ook in de parenclub. Is dit wel normaal? Ik hoorde die avond wat nieuwe dingen. Het is een kwestie van bewust die knop omzetten. Ik weet (nog) niet hoe het moet. Maar wie weet ga ik het leren. Ik heb wat telefoonnummers.
Tot slot
De andere organisatie voor sekszorg is anderhalf keer zo duur dan Thomas. Hij grapte dat zijn prijzen omhoog gaan. De kosten voor deze zorg zijn hoog, en in veel gemeenten is de vergoeding verdwenen. Toch ontdekte Elsbeth dat dit in Gouda via bijzondere bijstand nog mogelijk is. “Het is redelijk uniek dat dit in Gouda kan maar wie weet schept het precedenten” Fun4you was leuk maar toch ga ik maar niet verhuizen.
PS: Fijn dat ik eeuwig 53 blijf!
