Dit artikel is gebaseerd op een recent avontuur van Laetitia. Heerlijk om eens in het verhaal van een vrouw te duiken. Ik ging dus lekker los. Want volgens Laetitia was het een stuk minder heftig. Maar dat maakt voor het verhaal niks uit.
Lekker een dagje weg. Mooie dingen bekijken in een museum, heerlijk. Met het Nederlandse Openbaar Vervoer – met hoofdletters, want heel optimistisch. Meest met de trein natuurlijk, want anders zijn m’n Valys-kilometers gelijk op. Het begin is goed, ik zit in de trein en die rijdt. Het wordt een mooie dag.
“Lift buiten gebruik”.
Totdat ik op het perron ontdek “Lift buiten gebruik”. Had de NS mij wel even voor kunnen waarschuwen. Ehh. En nu? In de verte zie ik een hoge trap. Dichterbij gekomen blijkt hij nog hoger. Ehh... Ik ga zo dicht mogelijk bij de trap staan. Schuif uit mijn rolstoel op de grond. Koppel de handbike van mijn rolstoel af. Want de combinatie is zwaar en onhandig, maar los zijn de rolstoel en handbike nog wel te tillen. Vervolgens kijk ik verwachtingsvol om mij heen.
Stoere jongens, hulpvaardige laconieke vrouw
De meeste mensen zijn aardig, dat blijkt maar weer. Een jongeman tilt stoer mijn handbike op, zijn vriend probeert net zo stoer te doen als hij mijn rolstoel oppakt. Een vrouw van middelbare leeftijd ziet het gebeuren en komt ook helpen. Ze helpt mij de eerste trede op. Nog zo’n 40 te gaan. En dan om de hoek en weer 40. Dit gaat even duren, beseffen ook de jongens zich. “Wanneer gaat onze trein?” vraagt de een aan de ander. De vrouw: “Een uurtje later gaat er weer een!”.
Mensen rennen, maar ik doe topsport
Op tweederde van de eerste trap: “Dit is topsport”. Mensen rennen voorbij om de trein te halen. Gelukkig is de trap breed. Halverwege de tweede trap kan ik bijna niet meer. Steeds met m’n armen mijn hele lichaam optillen om met m’n kont op de volgende trede te ploffen. Mijn broek ziet er inmiddels niet meer uit en m’n handen zijn ook erg vies. De vrouw van middelbare leeftijd is ook moe, want ze moet regelmatig voorkomen dat ik naar beneden donder. De jongemannen zien er inmiddels een stuk minder stoer uit, ze wachten bovenaan de trap, vervelen zich en zijn zich er erg van bewust dat ze hun trein hebben gemist.
Ach, die broek, ik koop wel een nieuwe
Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen. Het museum was erg inspirerend. De terugreis heb ik met de stoptrein gedaan, dus via een ander station. Ben nu wel door m’n Valys-kilometers heen, maar ik ben in elk geval weer thuis gekomen. En ach, die broek, ik koop wel een nieuwe.
Maar...
Dit had natuurlijk wel anders kunnen aflopen. Die stoere jongen had mijn handbike uit z’n handen kunnen laten glippen. Kedeng, een paar traptreden naar beneden. Toen de jongens boven zaten te wachten, had trein-halen-renner per ongeluk m’n rolstoel kunnen aanstoten. Boing, stuiter, dender, stuiter, krak, stuiter, knal, diggel, de hele trap naar beneden. En de lieve mevrouw had omver gelopen kunnen worden, want ja, dat verwacht je niet als je de trap afrent, een vrouw van middelbare leeftijd die een andere vrouw meehelpt die op een traptrede zit. Je ziet het voor je: twee vrouwen die de trap af rollen, net een filmscène.
Dus een kapotte handbike. Of een kapotte rolstoel. Of twee kapotte vrouwen. En dan? Die reparaties aan die spullen en aan die mensen kosten allemaal veel geld. Ben je daarvoor eigenlijk wel verzekerd?
WA-verzekering dekt alleen maar schade door “onrechtmatig of onzorgvuldig handelen”
Dus ik heb ‘s wat rondgebeld. Een WA-verzekering dekt de schade die je iemand anders toebrengt. Dus niet schade die je zelf veroorzaakt. Maar wat ik ook heb geleerd: een WA-verzekering dekt alleen maar schade door “onrechtmatig of onzorgvuldig handelen”. Die twee jongemannen en die vrouw van middelbare leeftijd waren juist heel behulpzaam en lief. Hun WA-verzekeringen gaan dus niet uitkeren. Die van mijzelf ook niet, want ik heb zelf geen schade veroorzaakt. De NS zal stellen dat ik zelf heb gekozen om zittend de trap op te klimmen, dus dat zij er niks aan konden doen. Je hoort ze al zeggen: “Het betreurt ons dat de lift defect was”. Daar zeggen ze dan natuurlijk niet bij, dat standaard misschien wel een kwart van de liften altijd “buiten gebruik” is, vooral ook omdat het weken duurt voordat eentje gerepareerd is. En als je het van tevoren zou weten, als rolstoeler, dan zou je er rekening mee kunnen houden.
Ehh... Ik heb meerdere verzekeraars gebeld
Die rolstoel komt van de Wmo. Ik betwijfel of de gemeente een verzekering heeft geregeld. De handbike is een tweedehansje die er zelf bij is gekocht. Niet verzekerd natuurlijk. En als die dat wel was geweest, dan hadden ze vast alleen de dagwaarde uitgekeerd. Ehh... Ik heb meerdere verzekeraars gebeld, dus meerdere keren een kwartier of langer in de wacht gestaan (ik kan me herinneren dat het jaren geleden wel eens voorkwam dat een telefoon direct werd opgenomen). Blijkt: verzekeringen voor dingen als rolstoelen en handbikes zijn nauwelijks te vinden. Ik vond alleen de ANWB, daar kan je van alles onder een ‘scootmobielverzekering’ hangen. Maar effectief alleen WA, niet ‘All Risk’, want dat gaat naar nieuwwaarde, dus onbetaalbaar, of hij wordt zelfs geweigerd, omdat de nieuwwaarde meer is dan 20.000 euro (en dat is bij een fraaie electrische rolstoel al snel het geval).
"Ongelukkige samenloop van omstandigheden”
Ik heb ook gebeld met een jurist van een letselschade-bedrijf, “Brandmeester”, BrandMr Letselschade, het vroegere Pals Letselschade. Zij legde mij uit dat een situatie zoals het bovenstaande avontuur op de trap al snel een “ongelukkige samenloop van omstandigheden” zal worden genoemd. Met als gevolg dat de kans bestaat dat er door niemand iets gaat worden uitbetaald. En dat je dus zelf maar moet zorgen dat je weer een rolstoel en handbike regelt. De gemeente ziet je aankomen. Dat wordt Marktplaats.
Gelukkig heeft het wel zin om wel naar bijvoorbeeld BrandMr te gaan. Want zij doen een serieuze intake, waarbij ze enorm hun best gaan doen om jou wel te helpen. Je staat er dus niet alleen voor. Zittend op de trap niet, want sommige voorbijgangers zijn best aardig, maar juridisch is er dus ook hulp beschikbaar.
Toch wel een WA-verzekering
En het is een goed idee om toch wel een WA-verzekering af te sluiten. Want da’s wel zo sociaal. Dat zou iedereen moeten doen. Het is gek genoeg niet verplicht, ben ik ook achter gekomen. Een WA-verzekering is alleen maar verplicht bij een motorvoertuig. Dus wel voor een auto, brommer en elektrische rolstoel. Maar veel Nederlanders die dat niet hebben, hebben ‘dus’ geen WA-verzekering. Pardon? Gelukkig is de WA-verzekering van een scootmobielverzekering niet duur. En wel verstandig, want zelf heb ik met mijn elektrische rolstoel al best veel brokken gemaakt..
Vergelijkbare dingen kunnen gebeuren als je met het vliegtuig op vakantie gaat. Als bagage-afhandelaar krijg je iets van 15 seconden om ‘grote objecten’ uit het vliegtuig te krijgen en als je dat zes keer hebt gedaan, dan is het logisch dat je aan je collega gaat vragen: “Vang jij hem op?”.
Of wat dacht je van een bierdouche of vuurwerk tijdens een festival?
