Wat begon als een hersenspinsel tijdens mijn avondritueel op de badkamer, waarvan ik u de details zal besparen, eindigde in een blog over het strijdtoneel van mijn rolstoel. Van de 275.000 hits die Google Analytics aangaf de volgende dagen, ging mijn jongeheer toch enigszins steigeren, waarvoor dank. Figuurlijk dan, mocht ik dat nog uit moeten leggen. De laatste keer dat mijn jongeheer spontaan ging steigeren is toch enige jaren geleden. Maar goed, ook daarvan zal ik u de details besparen.
De kranten, de tv, de radio, iedereen kreeg er lucht van. De lokale politiek ging vragen stellen en zelfs berichtgeving vanuit Den Haag. Het moet niet gekker worden dacht ik nog, ik schrijf vaker iets als ik aan het poepen ben. Shit, nu heb ik toch de details gedeeld…Maar ik had niet het idee dat ze op zoek waren naar mijn verhaal. We hadden met z’n allen gewoon een zielige gehandicapte nodig die zijn rolstoel kwijt was. Das mooie televisie. Behalve de lokale kranten en KRO Monitor iedereen dus maar buiten de deur gehouden.
Ik zou op tv dan ook vele vuile woorden over Welzorg kunnen roepen. Kwelzorg, ze hebben geen hart meer voor de mens! De echte bewoordingen zal ik uit oogpunt van mijn vele jonge lezers onder de 18 maar even censureren. Belachelijk! Klote organisatie. Oneerlijk, wat een eikels en we hebben het al zo slecht! Maar dat doe ik niet. Sterker nog, dat wil ik helemaal niet meer. Ik vind ze namelijk alweer een stuk leuker momenteel. Al realiseer ik mij dat dit waarschijnlijk niet het meest logische en zeker niet het meest populistische standpunt is, gezien mijn laatste column.
Tuurlijk kan ik lekker in de slachtofferrol blijven zitten. Tuurlijk is de situatie absurd en vraagt om actie. Maar het systeem en de wereld veranderen begint bij mijzelf toch? Zoals mijn grote held Nelson Mandela dat deed toen hij vrij kwam. Niet verbitterd worden maar liefde geven waar haat en boosheid soms overheerst. Al is dat soms verrekte moeilijk.
De dag na de eerste column stuur ik daarom een groot bos bloemen naar de dame die mij ‘geholpen’ heeft en bel haar op. Ze is eigenlijk hartstikke aardig realiseer ik mij als ik ophang. Het is namelijk nooit mijn punt geweest om haar aan te vallen. Wel het systeem, wel de regelgeving en protocollen. Tijdens mijn bezoek aan Welzorg deze week waar ik uitleg, bloemen, excuses en een rondleiding krijg van CEO Rens Schoenmakers, begin ik veel meer te begrijpen, dat de fout niet enkel en alleen bij de organisatie ligt en dat de branchevereniging hier al jaren een oplossing voor probeert te vinden. Ik kijk rond en zie 100den mensen bevlogen werken om ook mij de beste service en spullen te geven. Is het dan helemaal goed? Nee, natuurlijk niet. Ik denk nog steeds dat ook Welzorg, maar ook de gemeenten en ook ik een keus heb om bepaald gedrag te vertonen. Dat is mijn missie, mensen weer helpen te herinneren dat het leuk is om mensen te verassen, te verblijden en te verwonderen. Dat het leuk is om aandacht te geven en te krijgen in plaats van ons te laten leiden door regelgeving en processen.
Heb ik dan spijt van de column? Natuurlijk niet! De vele schrijnende verhalen leren mij dat dit een groot, complex en veelvoorkomend probleem is. Meld dus alstublieft uw ervaring op KRO De Monitor.
Tijdens het uitlaten van Joep, donder ik uit mijn rolstoel. Heel even denk ik nog dat Welzorg dat drempeltje daar voor mij neer heeft gelegd. Ik kijk om mij heen maar zie geen medewerker die aan komt hollen om mijn rolstoel weg te kapen. Gelukkig maar. Joep begint als echte hulphond mijn gezicht te likken, hij vindt het wel gezellig daar samen op straat. Daar heb ik ook niks aan. Twee voorbijgangers tillen mij er weer in. Mijn geloof in de mensheid is gered deze week.
Probleempje nr 2 dient zich echter snel aan. Momenteel ben even leverancierloos, mijn WMO consulente in Blaricum is aan het genieten van een welverdiende vakantie…. Lang leve het systeem.