Wie betaalt, bepaalt
Nu zijn er allerlei leveranciers die zulke hulpmiddelen maken. Daarnaast zijn er leveranciers die zulke hulpmiddelen leveren aan klanten. Pardon, cliënten, want zo heten we in hulpmiddelenwereld. We zijn natuurlijk geen klanten, want we betalen niet voor dit hulpmiddel. Dat doet onze zorgverzekering. Nee, niet de gemeente in dit geval. Die betalen de hulpmiddelen die buiten worden gebruikt. De rolstoel en de zitorthese dus. En de douchehulpmiddelen. Maar dus niet de bedden, matrassen en de ligortheses. Waarom dit onderscheid? Geen idee, volgens mij weet eigenlijk niemand echt waarom dat zo is, maar dat terzijde. Het probleem is dat we geen klant zijn, van klantgerichtheid is daarom geen sprake. En je mag ook niet kiezen bij welk bedrijf de zorgverzekeraar jouw hulpmiddel aanschaft.
Voorkeursleverancier
Elke leverancier van hulpmiddelen heeft meerdere voorkeursleveranciers en makers van hulpmiddelen in hun netwerk, die zelf niet aan klanten (cliënten) leveren. Een soort onderaannemers dus. We kunnen wel kiezen welke eindleverancier ons hulpmiddel levert, maar niet welk bedrijf ons hulpmiddel gaat maken. Die tussen- en eindleveranciers verdienen allemaal geld aan de hulpmiddelen van mijn zoon. Marges van 50% zijn heel normaal. Er is in de loop der tijd een heel netwerk van bedrijven opgetuigd die elkaar opdrachten gunnen, waarvan je als eindgebruiker niet weet om welke reden. Soms behoren ze tot hetzelfde concern, want er worden voortdurend bedrijven overgenomen, want dat is efficiënter, zegt men. Als gebruiker kun je dus zelf nooit kiezen voor de beste kwaliteit. Of de goedkoopste. Want die kennis heb je gewoonweg niet, de rekeningen gaan rechtstreeks naar de zorgverzekering. Het systeem is totaal niet transparant en iedereen heeft belangen en neemt zijn deel, waardoor de prijzen hoog blijven. Ik wil graag een ligorthese van het bedrijf dat ook de zitorthese heeft gemaakt, maar dat kan niet, want zij leveren niet direct aan eindgebruikers. En ik heb geen idee aan welke eindleverancier zij wel leveren. En zo valt gezonde concurrentie op prijs en kwaliteit weg en zijn hulpmiddelengebruikers overgeleverd aan mensen met vooral commerciële belangen. Minister-president Rutte zegt altijd dat je heel makkelijk kunt ‘stemmen met je voeten’, maar wat nou als je voeten niet werken?
Dure zorg
Kortom, het is fijn dat we (bijna) alle hulpmiddelen vergoed krijgen, maar het zou nóg fijner zijn als we zelf zouden mogen kiezen bij welke winkel we wat kopen. Wie betaalt, bepaalt, maar via een omweg betalen we natuurlijk toch alles zelf, want zonder premies geen zorgverzekering. Zo verdienen talloze bedrijven onnodig veel geld aan mensen met een beperking via schimmige constructies en worden de premies almaar hoger.
Wanneer de minister weer eens waarschuwt dat de zorgkosten zo hard stijgen denk ik altijd eerst aan dit systeem voordat ik me schuldig voel voor mijn dure zoon. En dit is precies de reden waarom ik zo’n fan ben van Scouters. Ik wil zelf kiezen welke spullen ik waar koop. Hopelijk maak ik het moment nog mee, dat ik ooit mijn eigen ouderdomshulpmiddelen mag kiezen. Al ben ik bang dat ik ze tegen die tijd zelf moet betalen.
