In de vorige Scouters Nieuwsbrief vertelden we over het interview met Erwin Hout waarin hij vertelt over zijn ervaringen met het herindiceren.
Nu deelt LidwienCornelissens haar ervaringen. Ze werkt full time en heeft een PGB. Interview met Lidwien Cornelissens
Als Lidwien denkt aan het herindiceren komt het woord ‘stress’ in haar op. Vooral omdat ze bang is de verkeerde woorden te zeggen, waardoor haar indicatie in gevaar zou kunnen komen. Hoewel ze er bij het gesprek met de indiceerder expliciet om vraagt, mist ze vaak vertrouwen. Het lijkt erop dat de indiceerders gedetailleerd zoeken naar of het met wat minder kan. En dat wringt, vooral omdat Lidwien ook die maatschappelijke verantwoordelijkheid voelt om die zak met geld goed te verdelen: ‘als ik het niet kan, dan kan ik het ook niet, geloof me’.
Ook raakt ze aan een ingewikkelde spagaat. Enerzijds probeert ze als mens met een beperking bij collega’s, vrienden en familie niet continu ‘te zeuren’ over wat je allemaal niet kan. Dan ben je zo je netwerk kwijt. Maar tijdens het indicatiegesprek moet je opeens in detail gaan vertellen wat je allemaal mankeert, terwijl je altijd je best doet om dit niet te etaleren.
Dit interview is gepubliceerd in het kader van het project (her)indicatiestelling bij mensen met een levenslange beperking van Kenniscentrum Zorginnovatie, Hogeschool Rotterdam.
