Hoe zit dat nou precies? Hoe gaat de overgang van de behandeling in een revalidatiecentrum naar huis? Bewegingswetenschapper en fysiotherapeut Christa Nanninga deed promotieonderzoek naar het bestaan van de revalidatiekloof.
Uit dat onderzoek blijkt dat veel mensen die door een beroerte (CVA) zijn getroffen, toch in een zwart gat vallen zodra ze thuis zijn. Zelfs na een optimale behandeling in het revalidatiecentrum. Nanninga deed interviews met CVA-getroffenen en hun naasten, en concludeerde hieruit dat mensen dan wel weer thuis zijn, maar zich lang niet altijd weer thuis vóelen. Het leven thuis weer oppakken is heel anders dan in de revalidatiekliniek zo goed mogelijk herstellen.
In het proefschrift onderzocht Nanninga hoe dit komt, om zo beter inzicht te krijgen in de kloof tussen het revalidatiecentrum en de thuisomgeving en deze overgang met behulp van wetenschappelijke kennis te verbeteren. Volgens Nanninga is het belangrijk de praktijkkennis van revalidatieprofessionals en ervaringskennis van CVA-getroffenen (en hun naasten!) te gebruiken om de wetenschappelijke kennis aan te vullen en de revalidatiezorg tot in de eigen leefomgeving te verbeteren.
Om hier handen en voeten aan te geven ontwikkelde Nanninga een nieuw theoretisch perspectief voor de revalidatiegeneeskunde, waarin de levensproblematiek wordt bekeken vanuit een sociale en ruimtelijk perspectief. De focus ligt niet meer zozeer op lichamelijke beperkingen en functioneel herstel, maar meer op identiteitsverwarring en thuisgevoel.
Meer weten? Het proefschrift kun je lezen via de link: ‘Home & place making after stroke: Exploring the gap between rehabilitation and living environment’
Foto door Ketut Subiyanto (Pexels)
