Enthousiast
Degenen die op deze manier aan een plek geholpen worden zijn jong en enthousiast, dat valt meteen al op. Leergierig en snel van begrip. Dat moet ook wel want het is vooral denk- en regelwerk dat er gedaan moet worden. Ze worden soms begeleid door een coach en ook de werkgever wordt het makkelijk gemaakt. Na een tijdje vraag ik mij af waarom deze mensen via zo’n programma aan werkervaring moeten komen. Iemand die zo snel nieuwe dingen oppikt, al een behoorlijke kennis heeft en zo enthousiast is zou toch zonder al te veel problemen op eigen houtje moeten kunnen solliciteren? Intussen hebben de eersten al een vaste baan gekregen bij ons. De baas is dus ook blij met deze nieuwkomers.
Begeleiding voor wie?
Maar toch blijft het knagen: wat was nou het probleem waarvoor al deze begeleiding nodig is? Aan de nieuwe collega’s ligt het niet, dat is wel duidelijk. Hebben gehandicapten wel zo’n grote afstand tot de arbeidsmarkt? Of is het andersom en heeft de arbeidsmarkt een afstand tot gehandicapten. Als je als gemotiveerde en goed opgeleide sollicitant wordt afgewezen vanwege je handicap heeft dat weinig met jouw afstand tot het werk te maken. Uiteraard zal een werkgever nooit hardop zeggen dat je daardoor wordt afgewezen. Dan wordt er gediscrimineerd en dat mag niet.
Uiteindelijk zijn deze begeleidingsprogramma’s heel belangrijk en nuttig. Niet om de afstand tot de arbeidsmarkt te verkleinen. Maar zeker wel om de afstand tot de gehandicapte werknemer te verkleinen en bedrijven over hun koudwatervrees te helpen. Wellicht heeft de werkgever een jobcoach nodig?