Maar wat deed ik dan zoal? Ik probeerde in het Duits, Engels en de paar woordjes Pools die ik onderweg had opgepikt, uit te leggen dat ik planoloog was. Ze keken mij ongelovig aan. Hadden ze het niet begrepen? Ik legde het nog een keer uit met andere woorden. De verbazing werd echter niet minder. Of ik ze niet in de maling nam? Het bleek dat ze echt niet konden geloven dat ik werkte en ook nog een serieuze baan had. Als ik had verteld dat ik over water kon lopen hadden ze dat ongetwijfeld minder vreemd gevonden! Het gaf in elk geval wel aan dat je als gehandicapte beter niet in Rusland kon wonen.
Een paar jaar later was ik dan toch op reis in Rusland. Via Moskou naar het zuiden aan de Wolga. In een stad met grote parken, veel groen en natuurlijk de brede rivier. En het was warm, heel warm. In had mij met mijn rolstoel uit de zon gemanoeuvreerd en zat op de stoep in de schaduw van ons hotel. Terwijl ik zat te wachten op de anderen was her even tijd om wat berichtjes te versturen. Terwijl ik met mijn telefoon bezig was schrok ik op: er viel ineens een handvol kleingeld in mijn schoot. Verbaasd keek ik op en zag een man weglopen. Ik riep hem en zei dat ik het geld niet nodig had en na wat protest pakte hij zijn geld weer aan. Daar had ik zo maar een roebel aan kleingeld afgeslagen!