Rolstoel: lust of last?

Volgens mij kan een zelfgekozen vormgeving van je hulpmiddel er veel aan bijdragen dat mensen je als volwaardig zien. Het geeft uiting aan je individualiteit. Je blijft diegene met een rolstoel, maar het geeft aanleiding tot leukere gesprekken. Eerder las ik wel van mensen die bang waren dat iedereen naar ze zou kijken als ze in een rolstoel zaten. De opmerking bleef me bij dat je niet bang hoeft te zijn dat men naar je kijkt. Het lijkt wel of je onzichtbaar bent want je wordt genegeerd. Gelukkig niet altijd, daarom deel ik graag mijn ervaring.

Kunst en glanslak

Sinds ik in mijn rolstoel rondrijd spreken passanten mij soms aan. Altijd gaat het over mijn handicap, nooit over wat ik deed of wie ik ben.

Op een dag bezocht ik de opening van een schilderijententoonstelling van Kristina Romachkan. Onder de indruk van haar werk liet ik Kristina de rolstoel beschilderen. Wel na een uitgebreide kennismaking want het moest wel iets worden dat bij mij past. Nadat er een mooie dikke laag glanslak overheen zat was het dan klaar. Toen was het resultaat verbluffend mooi!

Positieve aandacht

Nerveus als met een nieuw kapsel ging ik met de beschilderde rolstoel naar kantoor. Al snel blijken de zenuwen overbodig. Sommigen zagen het niet eens, over onzichtbaar zijn gesproken! Anderen vonden het prachtig. Maar wat mij echt verraste was dat de gesprekken op straat veranderden. Onbekenden vragen geïnteresseerd naar de beschildering of roepen spontaan: “goh, wat mooi!” Ok, gelukkig niet iedereen, dat zou wel te veel van het goede zijn. Maar als iemand mij nu aanspreekt gaat het niet meer over mijn handicap. De rolstoel is niet langer slechts een hulpstuk, maar deel van mijn identiteit. Alsof je mooie nieuwe schoenen draagt en van complimenten krijgt. Sommige mensen kiezen hun rolstoel in een zo onopvallend mogelijke kleur, zodat zijzelf meer opvallen. Ik weet nu dat het juist omgekeerd werkt: een extra fraaie rolstoel vestigt juist positieve aandacht op de gebruiker.

Eigen smaak

Ik heb de rolstoel zelf laten beschilderen en dit ook zelf betaald. Dat was eenvoudig omdat de rolstoel mijn eigendom is, verstrekt via een Persoons Gebonden Budget (PGB). Als het schilderwerk was mislukt, dan had ik zelf moeten opdraaien voor het herstellen daarvan. Dit is dus iets anders dan het versieren met bloemetjes en slingers die je er zo weer van af kan halen.

Ook wie een voorziening in bruikleen heeft zou de vrijheid moeten hebben om deze naar eigen smaak te kunnen decoreren. Ook als dit deel wordt van die voorziening en er niet meer af kan. Wel op eigen initiatief en kosten natuurlijk, met vrijheid komt verantwoordelijkheid. Als gemeenten dat toestaan, kun je zoveel meer plezier halen uit iets dat je anders slechts als een noodzakelijke last ziet.