Van kleine naar grote actieradius
Sinds een paar jaar weet ik dat ik neuropathie heb. Dat is een aandoening van de zenuwen in de armen en benen waardoor mijn spieren en mijn gevoel niet meer goed functioneren. Al veel langer merkte ik dat het lopen me meer moeite kostte. Ik gooide het er steeds op dat ik een hernia had gehad…
Mijn man en ik gaan vaak met de camper op pad en bezoeken dan veel plekken in Europa. En omdat we altijd de fietsen meenemen – fietsen is geen probleem voor mij – komen we op veel mooie plekken. Steden verkennen doen we vaak per toeristische bus. De ziekte belemmerde, maar we hadden er samen een weg in gevonden en we accepteerden mijn loopprobleem als een voldongen feit.
Flitsend idee
Tot die keer dat we in Engeland waren. We hadden een afspraak met onze zoon, die op dat moment in Engeland woonde. Hij wilde ons Cambridge laten zien. Maar helaas moest ik de afspraak afzeggen. De stad lopend bezichtigen was voor mij geen optie. Er zijn daar veel te veel obstakels. Super jammer natuurlijk, want dan ben je zo dichtbij en dan kun je niet doen wat je graag wilt! Blijkbaar is het ’s nachts gaan malen want ik werd wakker met een flitsend idee: ik zou een loopfiets moeten hebben! Dat ik op de hoogte was van dit fenomeen kwam doordat er op de school waar ik werk een jongetje zat dat een loopfiets had. Maar ik had die link naar mezelf nooit gelegd.
Loopfiets proberen
Binnen de kortst mogelijke tijd had ik op internet contact met een fabrikant en kon ik een loopfiets uitproberen. Het was direct wat ik ervan verwachtte: mijn gewicht rustte niet meer op mijn voeten en dat bleek een verademing. De loopfiets zelf was naar mijn mening niet helemaal goed geconstrueerd, want ik haalde meermalen mijn enkels open. Maar belangrijk was: het ei was gelegd. Na wat zoekwerk kwam ik erachter dat de loopfiets in de basisverzekering zit en het was in mijn geval niet al te moeilijk deze aan te vragen en te krijgen.
Het is wel goed even na te vragen welke verklaringen je nodig hebt. Mijn verzekering leverde helaas een andere loopfiets dan ik had “uitgekozen”, maar achteraf ben ik heel tevreden.
Acceptatie
Wat ik tijdens het uitproberen merkte, is dat het voor mezelf wel acceptatie vraagt om met een hulpmiddel over straat te gaan. De eerste keren dat ik ermee op pad ging reed ik stilletjes rondjes door het park, want ik voelde me toch bekeken. Hoewel, dat zeg ik eigenlijk verkeerd. Mijn wijze zus zei namelijk: ‘ze kijken niet naar jou maar naar de loopfiets!’. Dat is een essentieel verschil. Maar omdat het toch een behoorlijk onbekend fenomeen is kreeg ik nog weleens grappig bedoelde opmerkingen te horen: “Ben je je trappers verloren?”, of “Nou, zeg, moet dat nou op het voetpad?”.
Picto maakt het verschil
Op internet las ik dat iemand blijkbaar dezelfde ervaring had en een invalidesticker op zijn loopfiets had geplakt. Wat een goeie tip! Ik ging op zoek en ontdekte dat er twee typen picto’s bestaan: een “zielige”, het hoofd hangt lijdzaam naar beneden en een “krachtige”. Ik koos natuurlijk voor de krachtige picto, want ik ben níet zielig en het voelt bovendien als “kop op”! Het effect van de picto was dadelijk merkbaar: mensen zijn nu verrast en reageren- áls ze iets zeggen- altijd positief. En die rondjes rond het park zijn groter en groter geworden. Daarover vertel ik de volgende keer meer in een nieuwe Walk on…met Yvon!
Wil je meer weten over loopfietsen voor volwassenen, ga naar de Keuzehulp Loopfietsen Volwassenen.
